Wrażliwość i uczuciowość to cechy powszechnie uważane za pozytywne i pożądane. Niestety osoby nimi obdarzone nie zawsze są z tego powodu zadowolone. Wielka radość przeplata się tutaj z równie wielkim cierpieniem i smutkiem. „Wrażliwcy” odbierają bowiem każdą sytuację o wiele bardziej intensywnie niż przeciętna osoba, co powoduje wiele skrajnych reakcji.
Nie wszystko można jednak tłumaczyć tą cechą. Gdzie leży granica i kiedy zamiast wrażliwości powinniśmy mówić o problemach emocjonalnych?
Trudności w opanowaniu emocji
Osoba wysoko wrażliwa przeżywa wszystko intensywnie i mocno, lecz potrafi oponować silne emocje, jeżeli sytuacja tego wymaga. Zupełnie inaczej funkcjonuje człowiek, który przejawia trudności natury emocjonalnej. Mimo że usilnie się stara, bardzo często nie potrafi opanować złości, płaczu, a w skrajnych przypadkach nawet agresji.
Dopiero, kiedy emocje opadną, zauważa nieadekwatność swoich reakcji. Nie potrafi jednak samodzielnie zmienić swojego postępowania i raz po raz zdarzają się kolejne tego typu sytuacje.
Problemy w relacjach międzyludzkich
Nieumiejętność panowania nad emocjami sprawia, że pojawiają się problemy w utrzymywaniu przyjaźni, a bliskie związki są krótkotrwałe lub stają się szczególnie burzliwe. Osoby postronne często nie rozumieją emocjonalnych wybuchów i stają się nimi zmęczone.
Inaczej jest w przypadku ludzi mocno uczuciowych i wrażliwych. Ich przyjaźnie zazwyczaj są stabilne i trwałe.
Psychiczne cierpienie
Choć duża wrażliwość w wielu przypadkach bywa kłopotliwa, ludzie obdarzeni tą cechą potrafią wieść szczęśliwe życie. Jeśli tak nie jest, a codzienne przeżycia są na tyle silne, że powodują wręcz psychiczne cierpienie, mamy do czynienia z sytuacją nie radzenia sobie z emocjami.
Zrzucanie swoich zachowań na karb wrażliwości tylko potęguje problem. Z kolei uświadomienie sobie własnych zaburzeń jest pierwszym krokiem do tego, aby z nich wyjść.