Bohater szekspirowskiego dramatu, Otello, jest chorobliwie zazdrosny o swoją piękną i wierną żonę, Desdemonę. Choć brak mu obiektywnych podstaw do oskarżeń, ogarnięty obsesją zabija małżonkę, a następnie siebie. To właśnie ta tragiczna historia stała się inspiracją do nazwy zaburzenia psychotycznego, jakim jest zespół Otella.
Zespół Otella i jego objawy
Zespół Otella zwany też syndromem Otella jest rodzajem zaburzenia o charakterze psychotycznym, silnie powiązanym z nadużywaniem alkoholu. Objawia się urojoną zazdrością w stosunku do partnerki (chodzi tu przede wszystkim o partnerkę seksualną). Osoba przejawiająca zespół Otella jest obsesyjnie przekonana o tym, że partnerka go zdradza i niemal każdy może być jej potencjalnym kochankiem.
Cierpiący na to zaburzenie będzie robił sceny zazdrości, śledził i kontrolował. Co typowe, krąg podejrzanych kochanków będzie znacznie szerszy, a podstawy do podejrzeń – bardzo wątpliwe lub wręcz absurdalne. Zaburzenie może dotyczyć również kobiet, choć częściej dotyczy mężczyzn.
Przyczyny i skutki
Jak już zostało wspomniane, zespołowi Otella najczęściej towarzyszy problem uzależnienia od alkoholu. Samo nadużywanie go nie jest jednak wystarczającym wytłumaczeniem – nie każdy alkoholik cierpi na ten syndrom. Zaburzenie może być powiązane ze schizofrenią i ogólnie paranoicznymi skłonnościami, które alkohol budzi i nasila. Na pewno istotnymi czynnikami są również niska samoocena i lęk przed odtrąceniem.
Skutki zachowań i postaw wywołanych przez syndrom Otella mogą być bardzo poważne. Przede wszystkim codzienne funkcjonowanie z taką osobą staje się niemal niemożliwe. Kontrola i ciągłe awantury są trudne do udźwignięcia. Co więcej uzasadniona jest obawa przed agresją ze strony osoby cierpiącej na zaburzenie.
Jak leczyć syndrom Otella?
Należy podkreślić, że zespół Otella nie jest zaburzeniem łatwym w leczeniu. Trudność polega na zamknięciu się na logiczne argumenty i niemożność wycofania się z obsesyjnych, absurdalnych tez. W wielu przypadkach podjęcie leczenia jest wyborem na całe życie, rzadko gwarantującym całkowite i bezwzględne wyzdrowienie.
Na pewno istotną rolę odgrywa terapia uzależnień, a także leczenie farmakologiczne (podawanie leków przeciwpsychotycznych). Zachowanie trzeźwości i uczęszczanie na psychoterapię to podstawa, ale bywa, że pacjent musi być hospitalizowany.